“Gewoon waar het kan, bijzonder waar nodig”. Twee sites verspreid rondom Sint-Niklaas bieden aan de hand van een specifieke architectuur een antwoord op de vraag van herkenbaarheid, diversiteit en inclusiviteit binnen de zorg. Met ons voorstel willen we vooral een goede thuis geven. Een goede woonplek. Deze woonplekken zullen in tweede instantie op sommige vlakken aangepast zijn. Door zorg onzichtbaar te maken willen wij de vermaatschappelijking van zorg ondersteunen. De herkenbaarheid van Raakzaam is in die zin een vraag die we niet al te letterlijk namen. We willen geen zorg-instituten bouwen, maar wel woonbuurten met gebouwen op schaal van een groot gezin. Waar het individu even belangrijk is als het collectieve. De herkenbaarheid van Vesta wordt gegenereerd vanuit het idee een circulaire structuur te ontwikkelen die toelaat aangepast te worden op maat van het individu. Hier gaat het niet enkel over de functionele wensen, maar ook hoe het individu zich psychologisch kan ontwikkelen. Dit concept genereerde een verschoven structuur met een aantal significante voordelen. Interessant hieraan is dat de zoektocht van het individu de architectuur bepaalt, en dat van daaruit een bepaalde verschijningsvorm voor het gebouw ontstaat. De ruitvormige figuur is veelzijdig door zijn enerzijds simpele logica, als van een vierkant of rechthoek, en door zijn anderzijds verschillende afstanden binnenin. Zo ontstaan spontane relaties tussen verschillende plekken en wordt het systeem vertaald in een gevel die om de zes meter verspringt en zo alludeert met de maat van het dorp. Plots ontstaat iets dat op verschillende wijze kan worden gelezen. Het gebouw is zowel één huis met zijn eigen logica en principes, maar verschijnt tegelijk als een reeks rijwoningen. Een aaneengeschakeld fragment dat zowel in het dorp als in het landschap kan staan, zoals zovelen in Vlaanderen. De Vesta-buurten worden opgevat als een verzameling van micro-bouwblokken waarbij elk individu aan de buitenzijde een eigen voordeur krijgt en in de kern het collectieve leven plaats vindt. Op die manier maken we veelzijdige gebouwen zonder achterkant die zich gemakkelijk op verschillende sites laten inplanten en waarbij de open ruimte rondom collectief zal zijn, een genereuze stap richting een hechte band met de maatschappij. Het is een gebouw zonder achterkant, of misschien met alleen maar achterkanten: Iedereen kan via zijn eigen achterdeur binnenkomen in zijn persoonlijke kamer. De gebouwen zoeken qua verschijningsvorm aanknoping fragmenten uit een straatbeeld. Dit vertaalt zich in een reeks dorpse huisjes in een eigenzinnig geheel die zich qua schaal aan eender welke context kunnen aanpassen. Als doel willen we een nieuwe en logische herkenbaarheid vestigen die inclusief is en waarin efficiëntie voor de verzorger en zelfstandigheid voor de bewoner hand in hand gaan. ”Het is niet het gebouw dat telt maar de mens die er woont.”, Charlotte Perriand.